Υποτίθεται πως επειδή "διδάξαμε πολιτισμό σε όλη την ανθρωπότητα", θα έπρεπε να θαυμάζουμε τους παγκόσμιους Ελληνες (συντοπίτες που κατάφεραν να "ανοίξουν" την περίφραξη από το "κοτέτσι" στο οποίο ζούμε όλοι μας και να μεγαλουργήσουν στον έξω κόσμο) και κάθε φορά να τους αναφέρουμε ως παράδειγμα. Π.χ. τον Ωνάση για την επιχειρηματικότητά του που αποτέλεσε απειλή ακόμη και για τις ΗΠΑ, την Μαρία Κάλλας για το ταλέντο αλλά κυρίως για την σκληρή δουλειά της ώστε να εξελιχθεί σε "παγκόσμια ντίβα", τον Vagelis και τον Yanni για την μουσική και την πρωτοπορία τους, μέχρι και τον Αλέξανδρο που πραγματοποίησε την πρώτη παγκοσμιοποίηση στην γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας.
Οταν όμως έχουμε έναν τέτοιον παγκόσμιο Ελληνα μπροστά μας, αντί να προσπαθήσουμε να έρθουμε εμείς πιο κοντά στην νοοτροπία και στις ιδέες του ώστε να τον κατανοήσουμε και να μάθουμε κι εμείς 5 πράγματα από τον έξω κόσμο, κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας ώστε να τον "ρίξουμε" στο δικό μας "χωριό" επίπεδο.